Fotorelacja Ukraińskie Marmarosze, Czywczyny i Jałowiczory

Zdjęcia są autorstwa całej naszej ekipy, poskładane w jedną opowieść z kilku aparatów.

To jest zdjęciowa opowieść z wyjazdu. Jeśli interesują Was informacje praktyczne – formalności graniczne, opłaty za parki, źródła, miejscówki noclegowe zapraszam tutaj: http://gosiaaugustyniak.pl/2019/12/16/ukrainskie-marmarosze-czywczyny-i-jalowiczory/

Jako, że jesteśmy z różnych miast to spotkaliśmy się we Lwowie i stąd ruszyliśmy dalej razem w 5kę. Jeden kolega, który mógł ruszyć dopiero dzień później postanowił, że będzie nas gonił tą samą trasą – miał oddzielne podania i sam zaplanował sobie podróż.

Część z nas spotkała się już w piątek wieczór i przenocowała w hostelu we Lwowie, część dojechała w sobotę. Po sympatycznym czasie we Lwowie ruszamy pociągiem znanym już z poprzednich wypraw – 20:50 do Solotvino.

Po około 12 godzinach w pociągu i wypiciu porannej ciepłej herbaty (pociąg nieogrzewany, a już koniec września) z kultowych szklanek, koło 9tej wysiadamy w Solotvino.

Idziemy około 1km na dworzec autobusowy (wielkości przystanku z kioskiem, ale bilety można było kupić). Za pół godziny mamy autobus do Dilovego. Kierowca wysadza nas przy placówce straży granicznej. Załatwiamy formalności (o tym możecie przeczytać w poście o przydatnych informacjach) i ruszamy w trasę.

Po wyjściu za ostatnie zabudowania znajdujemy piękne pole biwakowe z zadaszoną ławą i tam jemy obiad.

Następnie ruszamy dalej doliną Bilego pod górę.

Planujemy nocleg na polanie Lisicza pod Popem Ivanem. Pogoda jest wyśmienita i żałujemy, że nie możemy się teleportować i już teraz oglądać widoków. A przed nami na Popa Ivana Marmaroskiego jakieś 1500m podejścia w pionie. Mijają nas dwie terenówki na polskich blachach. Kolega machnął na stopa. Chwila rozmowy i mamy propozycję podwózki. Normalnie byśmy honorowo odmówili, ale wizja zachodu słońca na Popie Ivanie przy takiej pogodzie sprawia, że się nie zastanawiamy i jedziemy. Dwóch przesympatycznych kolegów wywozi nas aż na połoninę Latandur.

Na szczycie Popa Ivana spotykamy inną polską ekipę, która przyszła od strony rumuńskiej. Każdy jest teoretycznie w innym państwie, a chodzimy między sobą i gadamy. Zupełnie nie czujemy jakbyśmy byli na granicy : )

Schodzimy na nocleg na przełęcz przy słupku 369. Jest tam świetne, płaskie miejsce nawet na wiele namiotów. Woda na miejscu. Widoki super.

Spod Popa Ivana ruszamy dalej drogą graniczną. Przez pierwszą część dnia droga wiedzie w większości przez las. Od Mezhypotoków zaczynają się widoki.

Idziemy najpierw do budki pograniczników pod Stohem. Tam załatwiamy formalności, nabieramy wodę, zostawiamy koło pograniczników plecaki i na lekko wchodzimy na szczyt Stoha.

Po zejściu ze szczytu wracamy do budki pograniczników po plecaki i ruszamy w Czywczyny : )

Bacówka okazuje się jednak niewypałem. Dwie ściany konstrukcyjne są uszkodzone, jedna w środku chwieje się solidnie. 2/3 zespołu woli rozbić namioty, 1/3 decyduje się zaryzykować spanie w środku (przeżyli : D). Nie wiadomo czy bacówka przetrwa następną zimę. Do wody szliśmy jakieś 25 minut ładnym trawersem niewiele schodzącym w dół.

Późnym wieczorem dogania nas też szósty członek ekipy i od tego momentu jesteśmy w komplecie. Wieczór przy ognisku mija na opowieściach kolegi – jak o 3ciej w nocy dotarł do Dilovego, pobudził dość mało zadowolonych pograniczników i prosił o ‘dozwił’ teraz i od razu bo chce już teraz o 3ciej po ciemku na Popa Ivana ruszać (i tak zrobił). Oraz jak złapał na stopa auto straży granicznej – pogranicznicy gdy usłyszeli, że chce jechać do słupka 445 to już chyba znali całą historię, bo od kiedy zrobiło się ciemno to aby pokazać koledze gdzie jesteśmy w terenie, robiliśmy dość mocnymi latarkami dyskotekę świecąc w lekko mgliste niebo nad nami.

Przy odbiciu na Hnitessę rozdzielamy się. Część z nas potrzebuje odpocząć, a część idzie na szczyt. Ścieżka jest wyraźna i idzie się nią szybko. Wejście na nią z głównej drogi jest prawie niezauważalne, ale cała ścieżka jest dobrze zaznaczona na nawigacjach maps me i maps cz więc z nawigacją prosto ją jest znaleźć.

Do placówki straży granicznej w Perkalabie dochodzimy późnym wieczorem. Kilometr wcześniej zaczyna padać deszcz. Pogranicznicy przeprowadzają nas przez placówkę i za ich pozwoleniem rozbijamy namioty z jej drugiej strony.

Ruszamy drogą idącą po północnej stronie płotu granicznego przez Czarny Dział do Saraty.

Do Szepitu dochodzimy koło północy. Rozbijamy namioty koło wodospadu. Noc jest krótka, bo już przed 4tą pobudka. O 5tej rano jedzie jedyny bezpośredni bus do Czerniowców. Pogranicznicy, którzy nam o tym powiedzieli mówili, że najlepiej być na przystanku (znaczy pod barem i sklepem na głównym skrzyżowaniu we wsi) już o 4:30. Tak więc zrobiliśmy, choć bus przyjechał dopiero za pięć  piąta, pozostali pasażerowie w ilości bodajże 4 osób pojawiły się tam za dziesięć piąta.

Po 5ciu godzinach jazdy z Szepitu wysiadamy z busa na dworcu autobusowym w Czerniowcach. Trolejbusem dostajemy się na dworzec kolejowy i kupujemy bilety na popołudniowy pociąg o 15:37 do Lwowa. Potem rozsiadamy się w knajpce i czekamy na pociąg.

W pociągu głównie odsypiamy trudy poprzedniego długiego dnia i krótkiej nocy. Dojeżdżamy do Lwowa, bierzemy pierwszy znaleziony hostel i w końcu normalny prysznic : ) Następnego dnia ruszamy na granicę i każdy rozjeżdża się do domu.